„Wsiąść
do pociągu byle jakiego
nie dbać o bagaż, nie dbać o
bilet
ściskając w ręku kamyk zielony
patrzeć jak wszystko
zostaje w tyle...”
Kiedyś
się zastanawiałam, czemu te słowa tak do mnie
trafiają. Czemu jest to jedna z moich ulubionych piosenek...?
Teraz
dobrze to wiem... Niestety wiem - miałam takie sytuacje w życiu,
czułam się przyduszona ciężarami, brakiem zrozumienia, i
miałam wszystkich i wszystkiego dość, siebie oczywiście,
albo niestety też !!! Teraz
jeszcze miewam takie odczucia.
Toteż
chciałam...
Bardzo chciałam wsiąść...
Do byle
jakiego i jechać byle gdzie,..
Oby tylko jak najdalej... jak
najdalej...
Jednak
ciągle, za każdym razem włączały i włączają mi się
hamulce - nie te ręczne (pociągnij w razie
potrzeby), tylko te moje wewnętrzne, samozachowawcze. I
wcale tu nie chodzi o odwagę, by wsiąść, odjechać od
tego, co dusi, przygnębia, ból zadaje, bo wiadomo, że
jest to ucieczka.
Lecz na ucieczkę trzeba się odważyć, pomimo tchórzostwa jakim jest sama w sobie ucieczka.
Jednak
jak uciec, odjechać od samej siebie ??
W końcu jeśli już
to zrobię i wsiądę do pociągu byle jakiego, to wsiądę z
samą sobą, prawda ?? A ze mną wsiądzie cały
niechciany i doskwierający bagaż, który chciałam
porzucić za sobą, zostawić tak, od tak na dworcu.
Bo
on niestety jak rzep, co czepił się psiego ogona (w tym przypadku
mnie), nie tak łatwo daje się oderwać przecież.
Zostaje
jeszcze poczucie obowiązku i reakcja bliskich....
Nie da
się ich upchnąć w innych wagonach, to nie pociąg Tuwima a la Ja,
gdzie:
W
jednym wagonie
same niedomówienia i żale,
w
drugim spojrzenia pełne wyrzutów,
w trzecim jedno „ale” na
drugim „ale”,
a w czwartym rozpacz ledwo się mieści.
A
jest tych wagonów, chyba ze czterdzieści
i sama nie chcę
wiedzieć, co jeszcze w nich się mieści.
Zatem
stoję na stacji życia i przepuszczam pociąg
za pociągiem
- towarowy, osobowy, Tuwimowy,
ten a la Ja też....
...i
ściskam i trzymam się tego zielonego kamyka – tej nadziei, co
przyniesie ulgę, wyciszenie, ukojenie...
Ludwika
