Wypiski... خط

Poniżej są moje wiersze, przeze mnie zwane wypiskami, ponieważ nie mnie oceniać, czy są godne tej nazwy.

Dla mnie są częścią mnie, to One w ciężkich chwilach zwątpienia, choroby przywracały we mnie życie, równowagę, wyciszały...

To dzięki Nim po przez wypisanie z siebie emocji, widzeń, odczuć mogłam funkcjonować dalej. One też udowodniły mi, że są w moim życiu Osoby, które je rozumieją, czytają i czekają na nie. 

Myślę, iż poniższy cytat mówi wszystko:

„Poezja to nie tylko schronisko marzeń
to wołanie piórem
skierowane do ludzi którzy słyszą duszą”

Józef Rychlicki

Mam też takie Wypiski, które zostały wyróżnione 

w Almanachach Poetyckich:

Miło mi będzie poznać i Wasze odczucia, spostrzeżenia.

                               Ludwika





Dragonfly

Latający smok moje życie przysłonił

życie widzę teraz inną gamą barw,

smutki, złe myśli precz przegonił

uwalniając tym samym od ciężkich lat.

Dragonfly nadzieją rozbłysnął zielono

już nie jestem swego losu niemy widz,

odczuwania znów uczę się na nowo

uwierzyłam, choć nie wierzyłam w nic.

Dragonie wolności, miłości prawdziwej

moje niebo nareszcie zdrowy błękit ma,

ja zaś nigdy nie czułam się żywiej

każda tkanka w mym ciele ponownie drga.

Twoje subtelne skrzydła muśnięcie

co od zawsze po wieczność mnie zna,

zdmuchnęło destruktywne napięcie

sprawiło, iż Dragonfly to teraz i Ja.

                  Ludwika  

Napisany 2 września 2014 r

Wstawiony 3.09.14 r

Jeszcze minutka...

Nim świt nastanie 

przeczytam w tej książce

 jedno bardzo ważne zdanie...

Jeszcze chwileczkę...

Nim świt nadejdzie

przeczytam w tej książce,

 co dalej tylko tam będzie...

Jeszcze momencik...

Nim świt się pojawi

przeczytam jedynie rozdział,

co tajemnicę bohatera wyjawi.

Oj dobrze... dobrze...

-Nim świt zagości

przeczytam tę książkę

jednak  w całości.

Ludwika

Napisany 22 kwietnia 2014r

Wstawiony 23.04.14r

Książki

Są moimi skrzydłami

pełnią radości

wiarą

nadzieją

  Pełne niespodzianek

uświadomienia

myśli nie moich 

a brzmiących znajomo 

Lekkością ducha

oderwaniem

miłością

zbawieniem

                                Ludwika

Napisany 8 kwietnia 2014r

Wstawiony 23.04.14 r

Wierzba z Brzozą

Wierzba z Brzozą

na tej samej połaci ziemi

przez los zostały obsadzone.

Rosły przez lata

pięły w górę, rozkwitały

swej obecności nieświadome.

Któregoś dnia

figlarz jesienny wiaterek

młodymi witkami się zabawił. 

Powiewem ciepłym

między  nimi zawirował lekko,

przelotne dotknięcie sprawił. 

Wierzba z Brzozą

poprzez doznań łączących dreszczy

spojrzały na siebie zadziwione.

Płyn żywiczy

pulsowanie jeszcze swe natężył,

a one były mocniej sobą zdumione.

Wówczas przyszła noc 

uśpiła ciemnym zwyczajem

zaistniałe czucia i zmysły.

Uleciało

wierzbowo-brzozowe doznanie

jedynie tylko przezierały sny.

Wierzba z Brzozą

zawsze nieopodal siebie

w zawierusze się wspierały

W trudnych czasach

w życiowych zmaganiach

przyjacielsko sobie pomagały.

Jedynie w przebłyskach,

w mignięciach, chwilowych dotykach

znajome dreszcze powracały.

A choć od dawna

były sobie bardzo bliskie

prawdy, co czuły nie wyznały.

Dopiero wiatr

znajomy figlarz jesienny

na nowo powrócił.

Strudzone gałęzie

swą mocą posplatał usilniej,

zaszłości pożółkłe z nich zrzucił.

Wierzba z Brzozą

w uścisku tak splecionym

na zawsze pozostać zapragnęły.

W dotyku,

w odczuciach, w dreszczach,

w doznaniach wzajemnie odpłynęły.

A figlarz wiatr

muzykę wcale niefiglarną

dla bratnich drzew wygrywał.

Wierzbę Brzozą

Brzozę Wierzbą kolejnym

melodii powiewem zachwycał.

                                   Ludwika

  Napisany 27.12.2011 r.

  z serii 'Wierzba z Brzozą'

  Wstawiony 10.04.14

Zabierz mnie

Zabierz mnie w podróż daleką

gdzieś, gdzie swe smutki zostawię,

gdzieś, gdzie będę szczęśliwa

nie tylko we śnie, lecz i na jawie.

Zawieź mnie choćby nad morze,

co przypływem szloch zagłuszy,

które mocnym biciem o brzeg fali

z serca cierpienia ciężar skruszy.

Morze, które powolnym odpływem

gorzką część mego ja zabierze,

łzy wylane w perły przemieni

i Bogu da w ofierze.

A kiedy z całej goryczy morską wodą

w zupełności zostanę oczyszczona,

otul mocno ramieniem - bo dla ciebie

stanę jak Wenus - na nowo narodzona.

Ludwika

Napisany 11 listopada 2004 r.

Wstawiony 17 marca 2014 r.

Przebudzenie

Ciężka, niezmiernie długa noc dobiegła końca

koszmar zostaje w ciemnym wymiarze,

tam gdzie swój kres skupisko złych zdarzeń  ma.

Łzy senne spłukują moją twarz jak rosa świeżości nadając, 

ostanie rozdygotane myśli rozpływa  poświata dnia.

Budzę się ze snu... Budzę się do życia dla siebie - Ja!

                                                     Ludwika

Napisany 13 marca 2014

Wstawiony tegóż samego dnia

Zbudzony wulkan

obraz malarza Jean-Paula Avisse

Jednym

dotknięciem

ciepłej dłoni

zbudziłeś

wulkan

popłynęła

lawa miłosna

Jednym

gorącym

pocałunkiem

wywołałeś

namiętności

eksplozję

podniebną

Ciało

zadrżało

wyprężyło się

w rozkoszy

żarem

niebywałych

doznań

Rubinem

spłonęły usta

nienasycone

szepcząc

kocham

w uniesieniu

Ze skamieliny

na nowo

stałam się

Kobietą

                                     Ludwika

Napisany 14.02.14

Wstawiony tego samego dnia

 Sowie piórka

Ramieniem szczęścia

mocno otoczona

obrastam w piórka

dzień po dniu    

 już cieplej mi

Pełnią miłości

spełnieniem snów

obrastam, obrastam

w lekki błogi puch

                                                                                                                                                                Ludwika

Napisany 19.01.2014 r.

Wstawiony 30 stycznia 2014 r.

Kocha…lubi…szanuje…

„Kocha…lubi…szanuje…nie chce…nie dba…żartuje…”

Obrywasz listki pięknej akacji,

aby od wróżby ludowej dowiedzieć się racji

- Od maleńkich listeczków zielonych

twych pytań w ogóle nieświadomych.

„Kocha…lubi…szanuje…nie chce…nie dba…żartuje…”

Nie dość, że obrywasz listki z drzewa urodziwego,

rozrywasz je na cząstki, rzucasz na ziemię do tego!

To jeszcze wymagasz tylko pozytywnej odpowiedzi!

Czy myślisz, że w nich duszek miłości siedzi?

„Kocha…lubi…szanuje…nie chce…nie dba…żartuje…”

Tak zaabsorbowana końcem miłosnej wyliczanki,

nie dostrzegasz jak opadają z akacji kwiatki

- To jej łzy o zapachu słodko-mdlącym spadają,

obok listeczków porozrzucanych z żalu konają.

„Kocha…lubi…szanuje…nie chce…nie dba…żartuje…”

Przestań już obrywać te listki naiwna dziewczyno!

Zobacz jak z akacji łzy białym strumieniem płyną,

a jeśli chcesz upewnić się czy twój chłopiec cię miłuje,

wsłuchaj się w głos serca, a dowiesz się, co czuje!

                                                         Ludwika

Napisany 8 maja 2005 r.
Wstawiony 17 czerwca 2013 r.

Sezon na truskawki 

Ach, jak zapachniało!

Zapachniało truskawkami.

Ślinka gdzieś pobiegła,

przecież pisać gdzie, nie wypada mi.

Ach, jak Czerwono!

Czerwono od truskawek oczywiście.

Cieszę nimi oczy, ślinka dalej biegnie,

a stragany śmieją się do mnie soczyście.

Ach, uciec jak najdalej!

 Nie mam grosza na truskawki.

Uciec, by na nie już nie patrzeć,

a od tej biegnącej śliny dostaję czkawki.

Ach, moja dziuplo!

Moja dziuplo – oazo spokoju.

Ślinę przełknęłam, myślenie zmieniłam,

a tu proszę Sowmen pojawia się w przedpokoju.

Ach, znów zapachniało!

Zapachniało truskawkami.

Ślinka utartym torem pobiegła,

pisać gdzie nadal nie wypada mi.

Ach, mój Sowmen!

Z koszem truskawek się pojawił

Truskawkowe serducho na pół przełamał

Do ust podał, podniebieniu rozkosz sprawił.

                                          Ludwika

Napisany  na gorąco po rozkoszowaniu się truskawkami   5 czerwca 2013 r.
Wstawiony również tego dnia

Nie tylko słowa

Mów . . . Mów do mnie szeptem

Niech płyną słowa z twych warg

Niech ciepłą falą całą mnie obmywają

Zastygły letarg w zupełności spłukają

Dotykaj . . . Dotykiem mnie pieść

Niech wyruszą w podróż twe palce

Niech zapoznają mój intymny świat

Zdejmując blizny z przed wielu lat

Kochaj . . . Kochankiem mym bądź

Niech przez twe słowa wyszeptane

Niech przez twe pieszczotliwe dotykanie

Niedowierzanie - wiarą w miłość się stanie

                                                       

Napisany 24 listopada 2005 r.

Wypisek z serii: "Wizja przyszłości".

Wstawiony 17 lutego 2013 r.

Myśl

Myśl zamarła słowem

Niewypowiedzianym na ustach

Jakby bała się rzucić w przestrzeń

By między mym zmysłem mowy

A twym słuchu nie ustać

Jakby niewysłowieniem

Zagłuszała krzykliwe obawy

Silnie w litery zaplątane

A Myśl … Zamarła słowem

Niewypowiedzianym na ustach

Bo zbytnią szczerością oblana

Nie chciała odbić - własnym echem

Ludwikaxv

Napisany  24 stycznia 2005 r.
Wstawiony 24 stycznia 2013 r.

P.S.

Mogę się trochę pochwalić???  Trochę mogę, prawda???

Wiersz ten został uznany Wierszem Miesiąca na stronie Stowarzyszenia Żywych Poetów w marcu 2007.

Przyznaję, że mam do niego sentyment.... 

Myślę, że każdy, kto pisze bardziej lub mniej obdarza emocjami swoje utwory 

i jedne lubi bardziej drugie mniej. Zapewne nasuwają się tu pytania niepiszących: "- Dlaczego? - Niemożliwe? - Jak to tak?"
Ano tak :) Niektóre wypiski są uwolnieniem, same się z człowieka wypisują uwalniając go od bólu, ciężaru, przyduszenia... A ten przytłaczający ciężar zostaje już w słowach i ugniata jedynie papier. Ale są też takie, które jakże by inaczej również same się wypisują, jednak one są zaskoczeniem, światełkiem, powiewem, nadzieją, wiarą.... To się tyczy dokładnie tegóż Wypisku.

Nadchodzisz

Wychodzisz naprzeciw

wyciągam ręce

jeszcze bez czucia

beznamiętne

Nadchodzisz
w wyczekiwaniu
bliższych doznań
zaczynam drżeć
staje się  dreszczem

Dygoczę cała

podbiegasz

otulasz ciepłym 

ramieniem

jak kocem

przed zimnym dniem

Zmieniasz 

jednym gestem

mój świat

zmieniasz mnie

Ludwika 

Napisany 2 lutego 2012 r.

Wstawiony 18 stycznia 2013 r

P. S.

Moje Światełko w Mrooku - dziękuję, że przywróciłeś mnie do życia, gdy byłam na dnie rozpaczy... gdy ludzie, którym ufałam podobnież  mi "bliscy" okazali się kłamcami i egoistami... 

Ty Mój Mrooku - Podałeś rękę... podniosłeś... i niosłeś na rękach... wyleczyłeś rany... 

Pragnę Ci podziękować Mój M za  - Największy prezent jaki od Ciebie otrzymałam - to oddanie mnie samej sobie, przywrócenie mojego Ja, którego nie sądziłam, że jeszcze odnajdę...  oraz wiarę w siebie... wiarę w wyzdrowienie... wiarę w lepszą przyszłość... wiarę w Miłość!  

Dziękuję! Dziękuję! Dziękuję!

List do Świętego Mikołaja

Święty Mikołaju

Święty Mikołaju przynieść Dobre Dni,

by  cieszyły nas, jak dzieci zabawki.

Przynieś Nam Serca nie te czekoladowe, 

a takie co rozumieją bez zbędnych słów.

Przynieść Zdrowie co nie straszy bólem, 

 chorobą nie grozi, ale takie co zawsze z nami jest.

A jeśli nie da się tego w Twym worku przytachać,

to przynieś Złote Monety, co odmienią Nasz los.

Bo dzięki nim nie będziemy martwić się, 

co jutro będziemy jeść,  czy starczy do pierwszego, 

nie będziemy na lekarzy w bólach, miesiące czekać !

A sercom damy czas, aż zmiękną, 

pokora ich pochyli, zrozumieją

wówczas same do nas przyjdą pełne słodyczy.

 Ludwika

Napisany 5 grudnia 2012 r.

Łańcuszek

Jednego roku . . .

Podarowałeś mi łańcuszek ze srebra

Jako symbol wiecznej miłości

Nosiłam go nieustannie z tkliwością

Ku obopólnej naszej radości

Drugiego roku . . .

Obdarowałeś mnie zawieszką do niego

Jako oznakę miłości nadal rosnącej

Przyjęłam z wielkim zachwytem

Zawierała w sobie tyle czułości gorącej

Po kilku latach . . .

Na łańcuszku znacznie więcej uczuć zawiesiłeś

Były już na nim: pretensje, żale i niezrozumienia

W kobiecym zaślepieniu nie dostrzegłam

Zwiększającej się okrutnie jego siły ciążenia

A potem . . .

Z dnia na dzień z łańcuszka ze srebra

Ołowianym łańcuchem u mej szyi się stał

To był prezent, który po latach niewątpliwie

Wartości swej nabrał!

                                        Ludwika      

     

Napisany 15 listopada 2004 r.
Wypisek z serii: "Wypisywanie z siebie" 

P.S. 

Na zapytanie Sądu:  - Jak pozwany odbierał to, że powódka pisze wiersze?

Świadek odpowiedział : - Pisze to pisze, takie ma hobby, to trudno.
A pozwany, no cóż czasem się obśmiewał.

                                 Oda do

             Oda do świadka i pozwanego 

             Moje wiersze nie brały się z niczego!

            W nich smutek i cierpienie!

            W nich ból, i całe rozgoryczenie!

            Wersami przepełnionymi łzami zapisane.

            Wszelkie prawdy, nie były ukryte, czy schowane!

            Wystarczyło jedynie - zamiast się obśmiewać!

            Dziwnym hobby nazywać i ze znudzenia ziewać!

     Tak naprawdę przeczytać! Wczytać się w ich brzmienie!

     By ujrzeć jak niewiele obchodziło pozwanego moje istnienie!

     Ale, żeby móc je zrozumieć trzeba posiadać wrażliwość i duszę!

     A cóż... ani świadek, ani pozwany jej nie miał przyznać muszę!

                                                                                Ludwika

Napisany 12 listopada 2012 r

Sowie odpowiedzi

- Ktoś Ty?

- Sowa z Czarnych Borów Myśli.

- Po, co tu przybywasz?

- Zmieniam klimat lasu.

- A czemuż to?

- Bo w nim iglaste udręczenie.

- A Twój dom?

- Dziupla pełna smutnych wniosków.

- Cóż tu będziesz robić?

- Przewietrzę pióra, co melancholią oblazły,

Nakarmię oczy kolorami, bo tylko czerń widziały.

- Co od nas oczekujesz?

- Od Was nic, od siebie dużo.

- A cóż to jest?

To, co dla sowy najważniejsze:

Dostrzeżenie prawdy niczym nieprzekłamanej.

                                                                     Ludwika (*,*)

Napisany 2 listopada 2012 r.

Wypisek z serii: "Moje Zasowienie"

Wstawione 3 listopada 2012 r.

Listopad...

Chryzantemy pełne łez

Nagie ramiona drzew

Dym świec ulatających

Noc, co z wiecznością łączy

                             

                             Ludwika

Napisany 20 listopada 2005 r.
Wstawiony 1 listopada 2012r.

Błądzę po lesie

Błądzę po lesie,

By zagubić smutne myśli.

Tak jak jesienne drzewa

Pozbywają się swych liści.

Bo one, gdy zieleń

W wielobarwie zatracą,

Zrzucają ją z wiatrem

Na swą nagość nie baczą.

Tak i ja chcę z wiatrem

Strząsnąć swe roztrzęsienie,

Pozbyć melancholii,

Która skąd się wzięła nie wiem.

Zatem błądzę po lesie

Szukam wiatru także zabłąkanego,

Co zrzuci ze mnie smutek,

Bądź rozbierze mnie z niego

Ludwika

Napisany 19 października 2008 r

Wypisek z serii: "Wypisywanie z siebie"

Wstawiony 19 października 2012 r.

P.S.

Kolejny wypisek zostawiający ślad  na kartce jak było mi źle...

Jak dobrze, że już nie jest!!!

 Teraz po lesie chodzę z uśmiechem, 

wdycham pełną piersią zapach leśnego runa...

I wierzę w spełnienie marzeń

i objawiające się cuda.

Uwierzcie i Wy Wszyscy zabłąkani i błądzący

spełniają się Marzenia!!!

Wasze też się spełnią

trzeba być cierpliwym 

i wierzyć w Dobrą Przyszłość!!!

Ach gdyby tak 

Ach gdyby tak…

otworzyć okno duszy

uwolnić wspomnienia zmurszałe

sny przyduszone ciężarem

gdyby tak…

z serca wytrzepać

znużone bólem cierpienie

miłość od rdzy skruszałą

melancholię ociężałą

tak..

z duszą lekką

spokojnym sercem

uśmiechnąć się wreszcie

uśmiechem pełnym do siebie!

Ludwika

Napisany 30 września 2010 r.

Wypisek z serii: "Wypisywanie z siebie"

P.S.

Pisałam ten wypisek  jako modlitwę... prośbę...  marzenie ... 

westchnienie do losu...

I to jest przykład, iż modlitwy zostają wysłuchane, 

prośby ziszczone, marzenia spełnione, los zmieniony!

Uśmiecham się do siebie :))) !!! 

Uśmiecham się pełnym Uśmiechem :)) !!!

Uśmiecham do Ciebie:)))!!!

Motyla Chwila

Każdy korzysta z chwili jak umie...

Było takie powiedzenie:

"Motylem byłem, ale utyłem"

Jak wszystko ewoluuje i się zmienia,

tak też ogłaszam aktualnie powiedzenie jest takie :

"Motylem byłem, ale się upiłem"

                                          

Motylem był, pięknie wznosił się ku niebu

śledziły go oczy zazdrośnie stojących mocno na ziemi.

Motylem był, radował się każdym kwiatkiem

utyskiwali na niego pesymiści nie widzący w niczym piękna.

Motylem był, rozkoszując się chwilą

szydzili z niego realiści, pukali w czoło materialiści.

Motylem był, delikatnym pyłkiem istnienia,

zabrali mu radość, rozkosz, niebo, wrażliwość zabili.

Zapił się  z  rozżalenia... Zapił  z  braku zrozumienia...

                                                       Ludwika

Napisany 2 września 2012
Wstawiony tegóż samego dnia

Hm... Los lubi się powtarzać? 

Nie to ludzie się nie zmieniają...  

Dokładnie 5 lat temu napisałam poniższy wypisek. 

Cóż dzisiaj nadal czuję to samo. 

Dokładnie to samo. 

Dokładnie do tej samej osoby.

Zimny Prysznic

Zmywam z siebie

Wnikliwe spojrzenia

Co pod skórę się wgryzły

Spłukuję słowa

Obrzmiałe od urojenia

Innych całkowicie potrzeb

Ścieram męczące niedomówienia

Co obsiadły kurzem czepliwym

Zmywam z siebie

Biorę zimny prysznic

                                Ludwika

Napisany 27 sierpnia 2007 r.

Wypisek z serii: "Wypisywanie z siebie"

Wstawiony 27 sierpnia 2012 r.

          Którejś niedzieli przeglądałam archiwum zdjęć... i natknęłam się na fotkę z 2010 roku mojej zabawy w programie do obróbki. Spojrzałam raz i drugi, po czym pomyślałam, że koniecznie, ale to koniecznie powinnam (czytaj baaaardzo chciałam) dopisać do tego zdjęcia swoje przemyślenia, które  nazywam Wypiskami...

Dla wszystkich zaciekawionych, 

co cichaczem skrobię na kartkach w pracy :

Bo Sowa to Ja

W nocy podczas pełni księżyca

przemieniam się w sowę,

co na swoich ramionach skrzydlastych

bezszelestnie przenosi się

do brzozowego domku nad zatoką.

By przez okno przyglądać się Tobie śpiącemu -

zatopionego w poduchach miękkości,

obejmującego ramieniem kołdrę

tak delikatnie jak swą ukochaną kobietę.

By patrzeć jak Twoje usta zmysłowe drgają,

kiedy przez sen się lekko uśmiechasz.

Czasem, gdy zmieniasz bok ułożenia,

patrzysz zaspaniem w okno

jakbyś mnie intuicyjnie wyczuwał.

Odwracam wówczas tęsknotą lśniące oczy,

by nie zdradzić swego istnienia.

A gdy świt nadchodzi zbyt szybko

zabieram ze sobą obrazek

Ciebie snem ukołysanego,

głęboko pod puchem piór,

w sercu mym schowanego.

By do kolejnej przemiany

był moim tlenem, pożywieniem,

ukoił rozdygotaną duszę

dawał siłę i nadzieję.

                                             Ludwika

Napisany 10 lipca 2012 r
Wypisek z serii: "Moje Zasowienie"
Wstawiony 19 lipca 2012 r

Serce na dłoni

"Gdy  serce  na  dłoni,  komuś  dałam 

 zjadł  je  jak malinę. 

Przez  chwilę  upajał  się  smakiem  soku, 

by  już  za  moment  narzekać,  że  miało  jakieś  pestki, 

które  zepsuły  mu  całą  przyjemność."

Ludwika

Napisany 15 lipca 2012

Wstawione 15 lipca 2012

Dawno temu ... w czerwcu

Dawno, dawno temu

Ona taka wiosenna

Olśniewająca z daleka

A on w nią zapatrzony

Dawno, dawno temu

Połączyli swe marzenia

Ręce stułą białą

I ruszyli w przyszłość nieznaną

Całkiem niedawno, niedawno

Stanęli na swej drodze

Rozgoryczeniem zatrzymani

Ciskając zarzutami, 

Brakiem zrozumienia

Całkiem niedawno, niedawno

Spojrzeli na siebie

Jakby pierwszy raz ujrzeli

Ona taka smutna, bez blasku,

On pełen ironii, gdzieś w bok patrzący.

            

                     Ludwikaxv

Napisany 28 lutego 2011
Wstawiony 28 czerwca 2012

23 czerwca Dzień Ojca

Ty podarujesz bukiet

Kwiatów przeplecionych uśmiechem

Ja ozdobiony kryształkami łez

Ty obdarzysz radosnym

Płomieniem w dziecięcych oczach

Ja płomieniem świec

Ty z przejęciem życzenia

Własnym wierszem zadeklamujesz

Ja modlitwę o wieczny sen

Ty umiłowany policzek

W Dzień Ojca ucałujesz

Ja twarz zastygłą ze zdjęć

                               Ludwikaxv

Napisany 22 czerwca 2007

Wstawiony 23 czerwca 2012

Serce  rzeźbione

Przebiłam mur niezdrowej drażliwości,
Wyrzucając za siebie trzęsące lęki,

Dokopałam do granitu wrażliwości,

Serca rzeźbionego jak w drzewie sęki.

Wyjęłam drzazgi i płaczliwe rozdarcia,
Wygładziłam bruzdy od trosk głębokie,
Usunęłam z życia słone otarcia,
Spojrzałam na siebie spokojnym okiem.

                                                   Ludwikaxv

Napisany 12 grudnia 2005 r

Wypisek z serii: "Wypisywanie z siebie"

Wstawiony 15 czerwca 2012 r

PS

Hm... Kolejny wypisek jako przepowiednia (niechaj się zatem ziści!), bo tak naprawdę jeszcze teraz nie do końca patrzę na siebie spokojnym okiem....

9 Czerwca - Dzień Przyjaciela

Przyjaciela w życiu nie musisz szukać

Do wielu drzwi nie potrzebujesz pukać

Po prostu, pewnego dnia

Na przeciw Ci wychodzi

Swym jestestwem wszystkie

Twe chwile słodzi

Zawsze wyciągnie do Ciebie ręce

W uścisku serdecznym zamknie

Gdy w życiu się skaleczysz

Gdy poczujesz fatalnie

Radości, nawet te maleńkie

Wyniesie ponad wszelkie chmury

Pokaże jak masz spojrzeć

Na innych czasem z góry

Wtedy już na pewno jest z Tobą

Przy Tobie i w Tobie

Przyjaciel, co bratem bliźniakiem

również się zowie

Ludwikaxv

Napisany 30 listopada 2004

P.S.

Dziękuję że Jesteście!!! 

Dziękuję za Wasze wsparcie, Waszą pomoc,
Wasze życzliwe słowa i Wasze ciepło, Wasze Serca !!! 

Choć mój świat runął,  Ja nie zginęłam w zgliszczach!!! Dzięki Wam!!! Dziękuję!!!

Wstawione 9 czerwca 2012

Obnażona

To nic, że się obnażę

i tak mnie nikt nie pozna,

gdy zrzucę maskę za maską

przez lata nakładane.

Obnażę się. Tak nie byłam silna!

Tak nie miałam krzty optymizmu.

Radości we mnie też nie było!

Tą maskę na maskę zakładałam,

bo w nich mnie akceptowaliście,

bo w nich mnie podziwialiście,

bo w nich nikogo nie zasmucałam.

Teraz, gdy je zrzuciłam,

zasłaniacie oczy

jakbym stała całkiem naga!

Ludwikaxv

Napisany: 4 czerwca 2012

Wstawione 5 czerwca 2012

Czarodziej Bez

"Bez odurzony niebem 

Pachnie jak szalony"

Józef Baran

Gdy usiadłam pod jego kwiecistym dachem

Ukoił słodkim majowym zapachem,

Osuszył fioletem oczy pełne łez

Utulił ciszą me serce - Czarodziej Bez

Ludwika

Napisany 3 kwietnia 2005

Wstawiony 10 maja 2012

Światełko w Mrooku

Zakotwiczyłeś w moim sercu

A może to ja w twoim

Zatonęłam bez wieści?

Myślami mnie przywołujesz

A może to moja myśl

Myśl o tobie pieści?

Błądzisz cieniem za mym krokiem

A może to ja szukam

Ciebie na każdym kroku?

Rozpromieniłeś szarość zwyczajną

A może to ja znalazłam

Światełko w mroku?

Ludwika

Napisany:  21 lutego 2006 r

Wypisek z serii: "Wizja przyszłości"

P. S. 

Dziękuję Mojemu Światełkowi za rozpromienienie szarości dnia, 

za wiarę w lepsze jutro, za ciepłe uczucia przepełniające,
za bycie Razem!!! 

I choć napisałam ten wypisek tyle lat wcześniej, nim odnalazłam
Moje Światełko - udowadniam sobie, po raz kolejny, że oprócz działań leczniczych (wypisywanie z siebie), są też takie, które mają wizję przyszłości (np. tak jak już dodany wcześniej wypisek Miłości ma Wierzbo).

Wstawione 20 kwietnia 2012

21 Marca - Pierwszy Dzień Wiosny, 

Dzień Wierzby, Dzień Poezji

Miłości

Ma Wierzbo

Me serce

Twymi korzeniami

Mocno obrośnięte

Soki smutku
Wypijasz z niego

Ilości niepojęte

Przez to jesteśmy

W wielkiej tęsknocie

Razem w nadziei

O lepszej pogodzie

Twe ramiona

Z płaczu opadnięte
Zmęczone ciężarem

Długą zimą

Boleśnie zmarznięte

Miłości
Ma Wierzbo

Wytrzymaj

Już niedługo

Wszystko się zmieni

Nadejdzie wiosna

Twój los odmieni

Nasz los

                                   Ludwika

napisany 19.09.2004

Wypisek z serii: "Wizja przyszłości"

P.S.

I przyszła Wiosna z tych upragnionych...

Ta wyczekiwana.... 

Zjawiła się w zeszłym roku.

A wówczas Wierzbę w Brzozie rozkochała ...

A może Brzozę w Wierzbie...

Czy to ważne??..Najważniejsze, że ich Losy się połączyły...

Losy odmieniły...

Miłości 

Ma Wierzbo

Wszystko się zmieniło

Nie ma smutku, nie ma łez

Odmienił się nie tylko Nasz Los, 

Ale i Brzozy też !!!

                                                             Ludwika

Wstawione 21 marca 2012

Morze łez

Mamy już wypełnione

Morze łzami, a ocean goryczą,

Cóż z tego, kiedy kobiety

Nadal przez swych mężczyzn ryczą!

I chociaż w wielkiej złości

Im słownie pięściami wygrażają,

To i tak, tych sprawców łez

Szaleńczo mokro kochają.

Oczy z tego zakochania

Do ostatniej kropli wypłakują,

Pewnie tym płaczem

Następny potop nam szykują.

A wy faceci, tylko temu się dziwicie

I swoje miny wielce zaskoczone robicie?

Ruszcie w końcu

Waszymi męskimi łepetynami

Zatrzymajcie ten rwący potok,

Zróbcie coś z tymi płaczącymi kobietami!

Podpisane

Kobiety, które na chwile przestały płakać

                                                                

Napisany: 4 lutego 2005 r
Wypisek z serii: "Wypisywanie z siebie"

Jeszcze rok temu...
Tak to odczuwałam... tak jak ukazałam w swoim powyżej wypisku...
Dziś uwolniona, uwolniona od łez i to nie na chwilę, inaczej patrzę
na świat! Dziś uśmiecham się!!!

Każdej z Was życzę, aby Wasz Mężczyzna, sprawiał radość swoim istnieniem, potrafił rozśmieszać w nielekkich chwilach. 
Byście czuły się przy nim Kobietą, którą jest zafascynowany, którą podziwia. Byście czuły się bezpieczne, wspierane, 
a przede wszystkim Kochane!!! 

                                                     
Ludwika

Wstawione 8 marca 2012

Płynę Łodzią

                                      Płynę Łodzią Fabryczną

                                      kanałem piotrkowskim

                                      na spotkanie z Kościuszką

                                      w śródmieściu Wolności

                                      Płynę z falą nieznaną

                                      odbijająca w witrynach

                                      mijając sędziwe kamienice

                                      ogródki pachnące piwem

                                      Mijam Tuwima w zamyśleniu

                                      Rubinstein’a przy pianinie

                                      riksze wysłużone

                                      gwiazdy w kaflach chodnika

                                      Mijam niespostrzeżenie

                                      Łódź płynie dalej

                                      na spotkanie z Europą

                                      w centrum Polski

                       

                                                                                 Ludwika

Napisany:  28 czerwca 2005 r

P.S.

Dzisiaj toczy się spór o  pomnik Tadeusza Kościuszki, czy go przesunąć ze środka placu, czy też zostawić.

Jeden z głównych symboli Łodzi na równi z Syrenką Warszawską. Stanął w 1930 roku na pl. Wolności w centrum Łodzi, jako symbol niepodległości i wolności  - został zburzony w 1939 przez nazistów, a odbudowany w 1960 roku przez twórcę i społeczeństwo.
Więcej historii

Ciśnie mi się na usta, czy aby nie jest to posunięcie na równi 
z nazistowskim? Tak tak wiem, oni nie chcą go zniszczyć, a jedynie przesunąć, jedynie, a może aż!!!
Za chodzę w głowę, czy to nie jest zasłona dymna, byśmy skupili się
na tym to kto za, kto przeciw, a dziury w ulicach rosną!
Kolejne wydanie pieniędzy, których Łódź nie ma, ale wyda.
Jeśli tak bardzo potrzebujemy zmian, miejsca do imprez i spotkań,
to czy Stare Miasto - Stary Rynek, nie jest najlepszy?
Miejsca tam pod dostatkiem, nic nie trzeba przesuwać (wyrzucać pieniądze w błoto), w pobliżu jest duży park -miejsce spacerów. 
To tu ja wyczytałam na środku ma stanąć pomnik króla Władysława Jagiełły !!! Poco komu on tam???

Stary Rynek, aż się prosi, ba błaga o przywrócenie do życia!
Kiedyś piękne podcienie, teraz fetorem odrzucają na kilometr,
a przecież stąd wywodzi się Łódź!
Tam znajduje się głaz upamiętniający nadanie praw miejskich!
Więcej informacji

Jestem oburzona, ba wrze we mnie! Napisali w jednej z gazet, że przeprowadzili ankietę, i czym starszy łodzian, tym bardziej jest przeciwny - podsumowując ich, że nie idą z czasem. 
A przecież nam starszym mieszkańcom Łodzi o czas chodzi,
o czas historyczny, o nasze upamiętnienie wolności, o poszanowanie historii. A tu ktoś chce stworzyć nową historię i jeszcze się w niej zapisać oczywiście!
Zabijanie patriotyzmu w człowieku zaczyna się od jego miasta!!!

                                                                    Ludwika

Wstawione: 18 lutego 2012

Miłość jest jak morze...

Miłość jest jak morze

ma swe przypływy i odpływy,

zimne i gorące fale,

tak jak ono jest w ruchu stale.

Przypływem zachwyca,

zakochaniem wypełnia po brzegi

intymnością szumi,

w swych głębinach człowieka gubi.

Wzburzona odpływa,

zostawia smak wilgotnosłony,

na sercu ślady,

jednak bez niej... nie daje się rady.

                                  Ludwika

Napisany:  2 września 2005

Wstawione: 14 lutego 2012

A jednak Ona...

Człowiek
przez życie
w butach nieżyciowych kroczy

Czas
ziarnem klepsydrowym
zamaszyście sypie w oczy

Choroba
bólu jadem
uciechę w zarodku zgniata

Pieniądz
wartością bezwzględną
bez wartości prochem pomiata

Jedynie miłość
delikatną nutą
scałowanych ust smakiem unosi

Człowieka
przyduszonego ciężarem
w nieżyciowych butach na wyżyny wznosi

                                       

                                            Ludwika

Napisany :  15 maja 2007

Wstawione: 11 lutego 2012

Nadzieją najlepiej oddychać 

po życiowej burzy

Gdy teraźniejszość umęczy, 

szarością znuży

Nadzieją najlepiej oddychać

I wierzyć, że nic 

nie dzieje się bez przyczyny

   

                                                     Ludwika

     

napisany:    13 maja 2005 r.
Wstawione: 10 lutego 2012

Urodziłam się

Urodziłam się na Ziemi Obiecanej
przez noblistę Reymonta w powieści ukazanej.

Urodziłam się w Łodzi w dzień św. Ludwiki,

gdzie oprócz Poznańskiego

stoją Ludwików Geyera i Grohmana fabryki.

Urodziłam się Tu - w mieście Juliana Tuwima,

który w swoich wierszach je często wspominał.

Urodziłam się Tu - gdzie granie wirtuoza

Rubinstein'a jeszcze słychać,

gdzie ulicy Piotrkowskiej końca nie widać. 

- Nie mogłam lepiej !!!

napisany 6.05.2005 r
Wstawione: 24 stycznia 2012