26 grudnia urodziła się..

Ludmiła Marjańska

(1923 - 2005)

polska poetka, prozaik, tłumacz

urodzona w Częstochowie

Zodiakalny Koziorożec; Numerologiczna 8

Poetka, która zachwyciła mnie obrazem i barwą swoich słów 

- całą paletę rozłożyła przed mną....

Zachłysnęłam się... Oczarowałam.... Brzmienie znajome... 

Staff w sukience... Pokochałam ją od pierwszych wersów... 

Wyczuwalne pokrewieństwo dusz...

"To jestem tylko ja

ograniczona sobą,

niemądra i świadoma,

uległa, ułożona,

niepełna i niecała

w zmiennych granicach ciała

dobra z nadmiaru zła"

Przygotowując ten post przy okazji zajrzałam do internetu, 
by zobaczyć ile jest jej wierszy w sieci.... 

I niestety... zawiodłam się... rozczarowałam... 

 Tak mało informacji, by nie napisać mizernie  

o Poetce, która żyła dla ludzi:

"Bez ludzi nie istnieję.

Jestem pustym naczyniem,

wyschłym korytem, którym

piasek pustynny płynie.

Ich bliskość jest jak woda:

jałową ziemię użyźni

i dojrzeją w ogrodach

owoce dla moich bliźnich."

Dlaczego nie można jej wierszy znaleźć na stronach z  naszymi, rodakami poetami, i poetkami obok Poświatowskiej, Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, czy Szymborskiej?   Czemuż?   Zastanawiające... 

Czy dlatego, iż nie szła z  trendami  powojennymi  i  nie pisała o przeżyciach narodu?  A pisała z  rytmem serca, pisała zbyt po kobiecemu, tak z siebie?? Czy znacie jej twórczość w ogóle...?

Namiastkę pięknych słów o Ludmile Marjańskiej znalazłam tu: http://www.culture.pl/baza-literatura-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/ludmila-marjanska

W archiwum Toposu, gdzie jest kilka słów samej Poetki o swej twórczości: http://www.topos.iq.pl/archive/goscie/gosc03.htm 
oraz na stronie szkoły, która była zaprzyjaźniona z Poetką i nosi jej imię: http://www.spmlodowice.pl/patronka.html

Zapraszam zatem na wędrówkę szlakiem poezji Ludmiły:

Świadomość

To jestem tylko ja

w granicach pięciu zmysłów:

przez krótkowidza szkła

wpatrzona w pępek własny,

wsłuchana w nocny krzyk

niemowląt i puchacza

węsząca spaleniznę

i dym wygasłych pieców,

smakuję morską sól

i gęstą słodycz miodu

żywa przez dotyk twój.

To jestem tylko ja

ograniczona sobą,

niemądra i świadoma,

uległa, ułożona,

niepełna i niecała

w zmiennych granicach ciała

dobra z nadmiaru zła

***

Między litością i rozpaczą

między słabością a przymusem

po kamiennej podłodze nienawiści

schodzę na dno współczucia

krok po kroku

kamieniejąc

Puma

Powoli się oswajam z nowym krajobrazem,

albo on mnie oswaja

dziką i nieufną

wobec obcych stron, ludzi, zwierząt.

A przecież kiedyś ufałam wszystkiemu

z zamkniętymi oczami szłam

w obcy las,

w nieznany wąwóz życia.

I przyjmowałam cudzy los jak własny

akceptując niepojętą inność.

Teraz jak puma, której się udało

umknąć z zasadzki,

przemykam się chyłkiem,

wypatrując wokół

pozostawionych sideł.

***

Niech noc ukryje nasze twarze,

postacie – ludzkie, więc ułomne.

Niech w cieniu nocy się ukaże

piękno jedyne i ogromne.

Niech będzie cisza. Ludzkie słowo -

ochrypłe, głuche, nieporadne -

niech zmilknie przed tej nocy mową,

bo piękna nie wypowie żadne.

Niech noc i cisza nas ukryje

przed całym światem i przed sobą

i niech się zęby, piersi, szyje

przemijającą cieszą dobą.

Modlitwa

Bez nieograniczonych przestrzeni,

Boże ziemi zaoranej pługiem,

zechciej ludzi w ludzi przemienić,

niech im życie nie będzie zbyt długie.

Nie czyń z nich aniołów, niech wzniośle

nie przemawiają do siebie,

a Ten, który jechał na ośle,

niech im pomaga w potrzebie -

nie za bardzo, tyle, ile trzeba,

żeby mogli pić świeże mleko

i codziennie mieli kromkę chleba

takiego, jak na wsi pieką.

A jeżeli nie można inaczej,

jeśli musi być z wielkiej piekarni,

odejmij im wszystkie rozpacze

i po trudnym życiu przygarnij.

***

Słońca naszego powszedniego

nie zabieraj nam trosko.

Miłość naszą oszczędź,

nie zabijaj jej

codziennością

Piąty zmysł

Chwalę dotyk: zmysł piaty

zmysł niezastąpiony.

Wniebowstąpienie dotykanej skóry.

Opuszki palców na uległej harfie.

Oto muzyka konkretna,

cielesna.

Gotyk dotyku.

Grzeszny akt strzelisty.

Miłosne

wpiekłowstapienie

***

Kobieta we mnie

płacze

nad utraconą miłością

Kobieta we mnie

czeka

na nowa miłość

Wierzy

że jej serce nie umarło

i patrzy z niedowierzaniem

w lustro

***

Ktoś nieznany I nagle

niespodziewana bliskość

nic o nim nie wiesz

i naraz wiesz wszystko

Nie musisz o nic pytać

nic nie musisz wiedzieć

ani co było

ani też co będzie

Nie ma przyszłości

a przeszłość oślepła

Świat się zatrzymał

Jego głos pełen ciepła

***

Nie bliskość nie obecność

nie spojrzenie nawet

tylko słowa – nie

nawet nie one

lecz głos

jego ton

barwa

ważne jak w pianinie

gdy pod czułym dotknięciem

muzyka popłynie

budząc oddźwięk

'Zaręczyny'

Na wspólną radość, 

na wspólną biedę, 

na chleb codzienny 

i na poranne otwarcie oczu 

w blasku słonecznym; 

na dobry wieczór, 

na długi wieczór, 

na zgodne ciepłe 

ścielenie łóżek; 

na zdrowie 

(ile je trzeba cenić), 

i na wszystkie choroby; 

zapalenie słów, 

ostry nieżyt cierpliwości, 

gorączkowe czekanie, 

plamistą zazdrość; 

na twoją obcość, 

na moją inność, 

na dwie połowy 

w jednej łupinie - 

słodki orzech 

twardy do zgryzienia - 

na nieustanne sobą zdziwienie, 

na gniew i krzywdę i przebaczenie 

wybieram Ciebie. 

Małżeństwo'

Jesteśmy sobie potrzebni jak ziemi

potrzebna woda, jeśli plon ma przynieść.

Ach, czy to miłość?

Jej owoce przecież

dawno dojrzały i mówimy o nich:

daleko padły jabłka od jabłoni.

A więc jałowe lata nas czekają —

dwoje wygnańców z miłosnego raju?

Tylko trud dzielić i codzienny chleb

czy potrafimy, aby nie był gorzki?

Spróbujmy jednak.

Po burzliwym dniu

cieszy łagodny i spokojny zmierzch.

Podaj mi rękę. Nie jesteśmy sami.

Jabłoń przekwitła, lecz pachnie jabłkami.

***

Dzień dobry drzewo

Wyciągasz gałęzie

lekko zaróżowione

od porannego chłodu

przeciągasz się w przeczuciu

przedwieczornych deszczów

gotowe pęcznieć sokami

wystrzelić śmiechem

zielonych listków

osłaniać nas od słońca

zbyt natarczywego

Dzień dobry drzewo

dobre drzewo -

pokochanowska

poczarnoleska

lipo moja

śródmiejska

Bezradność

Jak cię pocieszyć? Nie ma pocieszenia

Przeżyć miłość to przeżyć śmierć.

Znieruchomiały świat nie skamienieje.

Wiruje wśród galaktyk

jak oszalały bąk.

To tylko w nas

zamiera, ginie kosmos

na sekundę wieczności.

Bezradne ręce chcą pochwycić to,

co już uchodzi za granicę pojęć.

Nie zatrzymamy dla siebie już nic:

głosu, uśmiechu, ciała.

Będą trwać jeszcze w nas

przez krótką chwilę, we śnie

powracać nieoczekiwanie,

gdy w monotonnym rytmie dni

będziemy szli ku nieznanej godzinie,

w której i dla nas otworzą się bramy.

I wejdziemy w rojowisko gwiazd

***

Lustra się tłuką

spadają obrazy

nadchodzi nieuchronne

niesłyszalnym krokiem

Koty sierść jeżą

słysząc głuchy stukot

Cztery ściany jak głazy

lecz mury bezbronne

Co ma nadejść przenika

przez serca, przez ściany

a żeby zabrać

tych, których kochamy

***

Tak się bardzo tak się staramy

sensem wypełnić dzień

W pozłacane nieprawdziwe ramy

starannie oprawiamy cień (…)

Nie odchodź zostań

w księdze snów

Gdy ją otworzę

może

spotkam cię znów

i już nie będzie

rozstań

Przytul mnie

Przytul mnie powiedz

że to nie koniec

miłości

życia

że noc

nie zamyka dnia

że istnieje poranek

pełen głosów

zapachów

nadziei

Oczywiście mogłabym jeszcze wiele, wiele wstawić wierszy Ludmiły Marjańskiej. Mam nadzieję, że Komuś z Was również przypadnie do serca jej poezja. 

A tak na koniec jeszcze kilka niesamowitych myśli

„Żyjesz z ostrym nożem nostalgii 

wbitym między żebra”

********

„W literach znowu krzyczą 

martwe wargi”

********

„A przede mną niebo się rozlewa

obłoki na falach się kładą

morze zaczyna śpiewać

tylko ja milczę jak zaklęta”

********

„Trzeba długo bić głową w ścianę

aby się rozstąpiła

na rozkwitający ogród”

********

„Bliskość może oddalać

a dal tworzyć bliskość”

********

„Tak niewiele

a i tak w nadmiarze

Szczątki szczęścia

ułamki marzeń”

********

Miłość

Nierzeczowe

zrzeczenie się siebie

na rzecz innej

nierzeczywistej osoby

Dorzecze niedorzeczności

********

„Każdy dzień jest otwartą raną

jak czarne wnętrze tulipanu”

********

„Ból jest po to żeby zrozumieć cierpienie innych”

********

„By sprostać życiu wystarczy wiara”

********

„Sen wyzwala w nas to, czego nie było
i nie będzie”

********

„Wszystkim dzisiaj tak szybko

mija dzień za dniem

tylko noce długie

jak ciężki dyżur wśród nieuleczalnych”

********

„Dni płyną jak rzeka w kierunku ujścia”

********

„Tak szybko przeleciało

jakby się śniło

i stale było mało”

********

„Gdy się oczy napatrzeniem zmęczą

przymknę powieki

i zachwyt w niebo wzleci

rozkwitając tęczą”

********

„Niebo zaniosło się szlochem

nad zamkniętym życiem

nad prochem”

********