Łańcuszek

Łańcuszek

Jednego roku . . .

Podarowałeś mi łańcuszek ze srebra

Jako symbol wiecznej miłości

Nosiłam go nieustannie z tkliwością

Ku obopólnej naszej radości

Drugiego roku . . .

Obdarowałeś mnie zawieszką do niego

Jako oznakę miłości nadal rosnącej

Przyjęłam z wielkim zachwytem

Zawierała w sobie tyle czułości gorącej

Po kilku latach . . .

Na łańcuszku znacznie więcej uczuć zawiesiłeś

Były już na nim: pretensje, żale i niezrozumienia

W kobiecym zaślepieniu nie dostrzegłam

Zwiększającej się okrutnie jego siły ciążenia

A potem . . .

Z dnia na dzień z łańcuszka ze srebra

Ołowianym łańcuchem u mej szyi się stał

To był prezent, który po latach niewątpliwie

Wartości swej nabrał!

                                        Ludwika      

     

Napisany 15 listopada 2004 r. 

Wypisek z serii: Wypisywanie z siebie - Garść szczęścia

P.S. 

Na zapytanie Sądu:  - Jak pozwany odbierał to, że powódka pisze wiersze?

Świadek odpowiedział : - Pisze to pisze, takie ma hobby, to trudno. 
A pozwany, no cóż czasem się obśmiewał.

                                 Oda do

             Oda do świadka i pozwanego 

             Moje wiersze nie brały się z niczego!

            W nich smutek i cierpienie!

            W nich ból, i całe rozgoryczenie!

            Wersami przepełnionymi łzami zapisane.

            Wszelkie prawdy, nie były ukryte, czy schowane!

            Wystarczyło jedynie - zamiast się obśmiewać!

            Dziwnym hobby nazywać i ze znudzenia ziewać!

     Tak naprawdę przeczytać! Wczytać się w ich brzmienie!

     By ujrzeć jak niewiele obchodziło pozwanego moje istnienie!

     Ale, żeby móc je zrozumieć trzeba posiadać wrażliwość i duszę!

     A cóż... ani świadek, ani pozwany jej nie miał przyznać muszę!

                                                                                Ludwika

Napisany 12 listopada 2012 r